พิเศษ สังข์สุวรรณ : ตอนโต

เหอะ เหอะ.. แปลกดี

แม่หอบหิ้วพี่ต้าไว้ในท้องบนรถ TOYOTA จนคลอด
ฉันเพิ่งนึกได้ว่า เพลงโฆษณาแรกของพี่ต้า ที่ได้ตังค์เป็นกอบเป็นกำ ก็คือ เพลงโฆษณารถ TOYOTA ประมาณปีสองพันห้าร้อยสิบกว่า ๆ... จำไม่ได้ละ จำได้ว่า รูปโฆษณาออกโทรทัศน์ เป็นรถสีขาว มีดอกกุหลาบสีชมพูแดง ประกอบ เพลงอ่อนหวาน... ซึ่งในสมัยนั้นเป็นโฆษณา ที่แตกต่างออกมาเด่นชัดทีเดียว

เมื่อสัปดาห์ก่อน พี่น้อย เพื่อนพี่ต้าคนหนึ่ง เล่าให้ฟัง (เล่าตอนพวกเราทุกคนอายุเลยห้าสิบปีมาแล้ว) ว่า พี่ต้ารักน้อง และดีใจมากที่ได้ตังคค่าโฆษณา TOYOTA ครั้งงนั้น ซื้อเสื้อผ้า ข้าวของให้น้อง... พวกเรามองหน้ากันเลิ่กลั่ก.. อะไรเหรอ.. นึกม่าย.. ออก..



แต่ที่นึกออกคือ เรามีพี่ชายที่เป็นหนุ่มโก้ วัยรุ่น ร่ำรวย เรียนที่อัสสัมศรีราชา พาน้องสาวสี่คนไปเที่ยวเขาดิน ให้นั่งเรือถีบที่เราอยากถีบมากมากมากมากมาก... พี่ชายคนโก้ นั่งจิบเบียร์อยู่บนฝั่ง คอยชำระค่าชั่วโมงเรือถีบที่เขาดิน ภูมิใจ สิท่า..

ไม่ใช่แค่วางท่าโก้.. ดูที่พี่ต้าเขียนถึงตัวเอง สิ

"ผมก็อยู่ที่วังนางเลิ้งและเติบโตขึ้นเรื่อย ๆ ตามธรรมชาติ ทั้งร่างกายและจิตใจ.. แต่ที่แซงหน้าใครทั้งหมดคือความซน!... แก๊งค์ผมที่ลพบุรีน่ะเหรอ.. ชิดซ้ายหลีกไซเรนไปเลย !"
อันนี้เป็นตอนที่ยังไม่ได้เข้าไปเรียนที่อัสสัมและมาทำท่าวางโก้ที่เขาดิน

พี่ตุ๊ก น้องสาวคนติดกันกับพี่ต้า ห่างกันปีนึงพอดิบพอดี อายุห่างกัน 360 วัน เรียกว่าเป็นลูกไล่ได้อย่างเหมาะเหม็ง เป็นคนชอบเก็บภาพถ่ายของครอบครัว ชวนพวกเรามาดูภาพเก่า ๆ นี่ไง เจ้าจุก ยัยเปีย น้ำพุ.. สามคนพี่น้องเรียงกันมา จริง ๆ แล้วไม่ใช่ชื่อพวกเราตรง ๆ แต่เป็นสมญา ตามทรงผมที่แม่สรรค์สร้างให้ ฉันเกิดไม่ทันในรุ่นนั้น แต่ก็ได้ฟังอิทธิฤทธิ์ของ "เจ้าจุกจอมซน" ไม่น้อยทีเดียว แต่เก็บไว้ฟังพี่ตุ๊กกะพี่ป้อม ลูกไล่ของ "เจ้าจุกจอมซน" เล่าเองดีกว่า




อ้อ .. เดี๋ยวจะคิดว่าพวกเราอยู่ในรั้วในวังกันทั้งหมด ไม่ใช่หรอกค่ะ มีแม่คนเดียวที่อยู่ในวังจริง ๆ พวกเราเข้าไปหามั่งบางครั้งบางคราว ส่วนวังนางเลิ้งที่พี่ต้าเรียกนั้น เป็นส่วนหนึ่งของวังกรมหลวงชุมพรเขตอุดมศักดิ์ ที่นางเลิ้ง (เป็นธ.ก.ส. ในปัจจุบัน) ที่ป้าของพวกเราเช่าบ้านอยู่ พี่ต้าเขียนเล่าถึงชีวิตที่บ้านนางเลิ้ง อย่างนี้..
"ตอนเป็นเด็ก ๆ.... นั่งรถสามล้อของบ้าน เข้าถนนพิษณุโลก.. วิ่งขนานกับคลองเลียบทางรถไฟ นิดหน่อย ก็มุ่งตรงไปสามแยกสนามม้านางเลิ้ง .... เลี้ยวซ้ายเข้าถนนนครสวรรค์และข้ามถนนเข้าบ้าน .. ที่เคยเป็นวังประทับของเสด็จนายกรมฯ กรมหลวงชุมพรเขตอุดมศักดิ์ .. เสด็จเตี่ยของ ทร.ไทย...
จากหัวถนน (หรือหาง ?) พิษณุโลก ... ซ้ายมือเป็น ร.พ.มิชชั่น ... เลยไปเป็นบ้านพิษณุโลก ที่เคยเป็นวังเก่า ....
ตอนเป็นเด็ก ๆ 4-5 ขวบ ... ฉันถูกเลี้ยงโดยแม่ และ ป้า .... อยู่คนละบ้าน-เขตเดียวกัน ...
บ้านพ่อแม่ ทำฟาร์มไก่ ...
บ้านป้าก็ทำฟาร์มไก่ .. แต่คนละอย่างกัน ...
ถ้าป้าอยู่บ้าน ... ป้าจะเอาฉันไปเลี้ยงเสียทั้งวัน.....
ตกเย็น-กลางคืน จึงส่งคืนแม่ ...
หรือไม่ ก็ค้างกับป้า ... ขนมเพียบ !"



แม่ยังบ่นอยู่ถึงทุกวันนี้ ตอนพี่ต้าอายุเกือบหกสิบแล้ว ว่า ป้าตามใจพี่ต้าจนเสีย.. พี่ต้าแกล้งน้อง แม่ตี คุณป้าก็จะว่าแม่ใจร้าย โดนตีทีไร เจ้าเด็กผมจุกหลุดลุ่ยก็จะวิ่งร้องไห้โฮไปหาคุณป้า...







ฉันได้เห็นรูปสมัยนั้นหลายใบ บ้านเรามีรูปถ่ายเยอะเหมือนกัน พี่ต้านุ่งกางเกงขาสั้น เหน็บเสื้อขาวในกางเกง ร้อยไว้ด้วยกระดุมจากเสื้อขัดกับรังดุมขอบกางเกงที่เป้นเครื่องแบบของนักเรียนอนุบาลละอออุทิศ ผมจุกหลุดลุ่ย หน้าตากวนมาก มาตั้งแต่ไหนแต่ไร เจ้าเล่ห์ และแสนซน (คงจะใช้คำว่าซุกซนไม่ได้)

พี่ต้ามีธรรมชาติเจ้าเล่ห์และพลิกแพลง ช่างคิดกลับไปกลับมาตั้งแต่เด็ก แม้อายุเฉียด 60 ก็ยังต้องทายปัญหาก่อนกินข่าว ก่อนกินยาอยู่ทุกวัน

"เวลาขโมยเข้าบ้าน จะเข้าห้่องไหนก่อน"
"เข้าห้องครัวนะ่สิ"
"ทำไมล่ะ"
"มันหิวมั้ง"...

พี่ต้าท่าทางหงุดหงิด
"ก็ชื่อมันบอกอยู่แล้วว่าเป็นแมวขโมย"

เพื่อน ๆ พี่ต้าคงซาบซึ้งถึงเรืองนี้ดี..