...
เมื่อจันทร์แจ่มฟ้านภาสุดแสนชื่น
เป็นโคมส่องคืนให้รื่นชื่นใจข้า
แสงแขแสงโสมเป็นโคมประโลมตา
ประโลมวิญญาด้วยแสงแห่งจันทร์ทอง
หากรักของข้าเหมือนดังจันทราเจ้า
จันทร์คงจะเฝ้ารักข้าให้สมปอง
ไม่โลดไม่แล่นไม่เลี้ยวไม่ลำพอง
ไม่เข้าเมฆหมองให้ต้องเจ็บทรวงใน
โอ้จันทร์ จะโลมไล้ จูบด้วยแสงใส อาบด้วยแสงสูรย์ อุ่นกว่าแสงไข
ประโลมใจ ฉ่ำทรวงใน ยะเยือกยะเย็น ลา...........
โอ้รักจงเป็นเหมือนดังเพ็ญโสมส่อง
รักไม่ลำพองและรักไม่ต้องเด่น
รักเอ๋ยจงชื่นดังคืนที่เคยเป็น
ยะเยือกยะเย็นด้วยแสงแห่งจันทรา
พิเศษ สังข์สุวรรณ
ฟ้า...ในค่ำคืนที่ไร้ดาว อ้างว้างและว่างเปล่า ไม่มีความหมาย
ฉัน...ก็มีดวงใจที่ว่างเปล่า จวบจนวันที่เธอก้าวเข้ามาในชีวิต
*ไม่ใช่สายน้ำแต่ฉ่ำชื่นหวาน ไม่ใช่ลำธารแต่ไหลผ่านหัวใจ
ไม่ใช่ดวงดาวแต่เธอเป็นดั่งดวงหฤทัย
คือความหมายที่หา...มานาน
**ความรักจดลึกในความทรงจำ ลึกล้ำ ย้ำรอยสลัก
นิรันดร์ นั้นนานนัก แต่รักนี้นานกว่านั้น
ฟ้ากำเนิดมา ณ เมื่อไหร่
จะดับสลาย ณ เมื่อไหร่ ไม่มีใครรู้
แต่ฉันมีเพียงเธอที่เฝ้ารอ
ตลอดกาลไม่นานพอ ให้ดับความรัก
สุทธิพงษ์ วัฒนจัง
Friday, January 25, 2008
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
เกริ่น หน่อย....
blog นี้ จัดทำโดยสมาชิกในครอบครัว จะใส่ข้อมูลแบบกระจัดกระจาย และมาเชื่อมต่อกันภายหลัง นะคะ
No comments:
Post a Comment